Γιατί δεν σταματάει η ενδοοικογενειακή βία; Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν γυναίκες που τους αρέσει να υποφέρουν; Υπάρχει μια άποψη που λέει ότι σε όλες τις γυναίκες, όχι σε κάποιες, αρέσει ο ρόλος του θύματος, όπως και η βία. Δεν χρειάζεται να πούμε πόσο επικίνδυνη και ανεύθυνη είναι μια τέτοια άποψη. Ωστόσο, είχε την στήριξη του Φρόυντ. Μια τέτοια αντίληψη αμέσως αθωώνει τους άντρες που ασκούν βία στις συντρόφους τους, αφού υποτίθεται ότι και ο άντρας λειτουργεί εντός ρόλου να είναι ο «δυνατός» και η γυναίκα λειτουργεί στα δικά της πλαίσια, που υποτίθεται ότι είναι αυτά της υποταγής. Όσο και να φαίνεται περίεργο, αυτές οι απόψεις είναι διαδεδομένες ανάμεσα σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Για σκεφτείτε την κλασική κουβέντα, όταν μια γυναίκα πέφτει θύμα κακοποίησης. Πολλοί άνθρωποι θα πουν «τα ήθελε». Και αυτό το στηρίζουν στο ότι αν δεν το ήθελε να είναι θύμα, πολύ απλά θα έφευγε από μια σχέση που την κάνει να υποφέρει. Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα; Ο μηχανισμός που μετατρέπει έναν ελεύθερο άνθρωπο, μια γυναίκα, από αυτόνομο άτομο σε εξαρτημένο υποχείριο, είναι πολύ ύπουλος. Οι ψυχολόγοι έχουν καταλήξει σε διάφορα μοντέλα εξάρτησης, τα οποία δρουν ύπουλα, μέσα σε βάθος χρόνου και μετατρέπουν ακόμα και μορφωμένες και ανεξάρτητες γυναίκες σε πλήρη και απόλυτα θύματα ενός δυνάστη άντρα, με την πιο κακή και συγκεκριμένη έννοια του όρου.
Οι αιτίες που κρατούν μια γυναίκα σε μια τέτοια σχέση, που μπορεί να είναι περιστασιακά ή μόνιμα βίαιη, είναι πάρα πολλές. Όταν υπάρχουν παιδιά, συνήθως η γυναίκα δεν αποφασίζει να σπάσει τη σχέση, παρά μόνο όταν η βία επεκταθεί και στα παιδιά, και μάλιστα πολλές φορές. Υπάρχει το εξής παράδοξο: μια γυναίκα μπορεί να χωρίσει πολύ εύκολα, για πάρα πολλούς λόγους, γιατί δεν συμφωνεί για παράδειγμα με τον άντρα της. Οι γυναίκες όμως που έχουν εμπλοκή – γιατί αυτό δεν είναι σχέση, εμπλοκή είναι – με ένα βίαιο άντρα, φεύγουν δύσκολα και μετά από πολύ αγώνα. Παλιά οι λόγοι ήταν προφανείς. Η γυναίκα δεν μπορούσε να διαλύσει έναν γάμο με κανέναν τρόπο και για κανέναν λόγο. Ήταν το «ριζικό της». Σήμερα δεν υπάρχει τέτοιο θέμα. Αλλά μια γυναίκα που έχει δεχτεί και έχει συγχωρήσει μια φορά τη βίαιη συμπεριφορά, χωρίς να βάλει άμεσα τέλος, σημαίνει ότι έχει συγκεκριμένο έλλειμμα εμπιστοσύνης στον εαυτό της. Ίσως γι’ αυτό να ευθύνεται μια καταπιεστική οικογένεια, ίσως μια πολύ αυστηρή, ή πάλι, πολύ άβουλη μητρική φιγούρα. Πάντως η γυναίκα που δέχεται τη βίαιη συμπεριφορά, είναι πολύ πιθανό να εμπλακεί σε ένα πολύ χρονοβόρο παιχνίδι εξουσίας με τον σύντροφο της, ακριβώς γιατί την έχει βρει ήδη αδύναμη.  Προσοχή όμως. Αδύναμη, δεν θα πει πρόθυμη να υποφέρει. Θα ήθελε να είναι αλλιώς τα πράγματα, αλλά είναι εγκλωβισμένη.
Τα πρότυπα που περνάνε στις γυναίκες από μικρή ηλικία είναι πέρα για πέρα στρεβλά. Θέλετε ένα πολύ απλό παράδειγμα; Η Πεντάμορφη και το Τέρας. Με λίγα λόγια τι λέει το παραμύθι; Ότι ένας πολύ ωραίος και μοιραίος πρίγκιπας, έχει κλείσει στο παλάτι και βασανίζει συστηματικά μια κοπέλα, την εξευτελίζει, και αυτή με την καλοσύνη της και την αγάπη της πρέπει να σπάσει τα μάγια της κακίας, και να βγάλει στην επιφάνεια το υπέροχο πριγκιπόπουλο! Και όλα αυτά τα κάνει, ενώ ο βασανιστής της έχει την αποκρουστική μορφή ενός τέρατος! Όσο μεταφυσικό βάθος και να έχει το παραμύθι – που έχει – τι σόι δίδαγμα είναι για ένα κοριτσάκι; Πρέπει να μεγαλώσει με τη λογική ότι είναι δικό της θέμα που δεν έχει λύσει ακόμα τα μάγια της κακίας του συντρόφου της; Πρέπει να περιμένει πότε η αληθινή της αγάπη θα γιατρέψει τη βίαιη συμπεριφορά; Πράγμα που σημαίνει βέβαια, ότι αν ο σύντροφός της εξακολουθεί να είναι βίαιος, φταίει η ίδια, που δεν τον αγαπάει αληθινά!
Τέτοια πρότυπα δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου της θυματοποίησης των γυναικών. Όσο αυτό το πράγμα δεν θα αλλάζει, δεν πρέπει να παραξενευόμαστε που θα υπάρχουν γυναίκες που δεν θα μπορούν να αντιμετωπίσουν την ενδοοικογενειακή βία.

http://www.oroskopos.tv/9705/gynaikes-poy-ypoferoyn