Η βία εναντίον των γυναικών είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο παραβίασης
ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το οποίο αντί να εκλείπει διαρκώς αυξάνεται.
Η κακοποίηση των γυναικών δεν έχει σύνορα. Είναι διαδεδομένη και εντοπίζεται σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, ανεξάρτητα από την κουλτούρα, τον πολιτισμό, το επίπεδο ανάπτυξης, την πολιτική σταθερότητα και τη θρησκεία.
Σε δυτικού τύπου κοινωνίες, η ισότητα των δύο φύλων θεωρείται αυτονόητη και κατοχυρωμένη. Στην πράξη όμως, κατάλοιπα της ιστορικής ανισότητας που υπήρχε στις σχέσεις ισχύος μεταξύ των δυο φύλων και των διακρίσεων κατά των γυναικών, ενδυναμώνουν τη θέληση της κυριαρχίας των ανδρών επί των γυναικών. Ένας τρόπος άσκησης της κυριαρχίας αυτής είναι η βία.
Η βία που ασκείται στις γυναίκες σήμερα δεν είναι μόνο “ορατή”, όπως η σωματική κακοποίηση, η έκτρωση χωρίς τη θέληση της γυναίκας, ο ξυλοδαρμός και ο βιασμός, αλλά υπάρχουν και οι “μη ορατές” μορφές βίας, η ψυχολογική και οικονομική κακοποίηση, όπως η έλλειψη πρόσβασης σε ιατρική περίθαλψη, ο εξαναγκαστικός υποσιτισμός, η στέρηση της εκπαίδευσης, η καταναγκαστική εργασία, ο εξαναγκασμός σε πορνεία κ.α.
Το φαινόμενο έχει διεθνή διάσταση. Είναι μια παγκόσμια επιδημία. Τουλάχιστον μία στις τρεις γυναίκες έχει υπάρξει θύμα σεξουαλικής βίας, σωματικής κακοποίησης ή βιασμού. Τις περισσότερες φορές, η κακοποίηση γίνεται εντός του οικογενειακού περιβάλλοντος. Η ενδο-οικογενειακή βία είναι από τις πιο σκληρές μορφές βίας γιατί διαπράττεται από οικείο πρόσωπο, από μέλος της ίδιας της οικογένειας. Ο βιασμός από τον σύζυγο και η σεξουαλική κακοποίηση σε αρκετές χώρες δεν λογίζεται ως αδίκημα.
Στην Ελλάδα, έρευνες απέδειξαν ότι η βία εναντίον των γυναικών έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις και το πρόβλημα είναι πιο σοβαρό από ποτέ. Τις περισσότερες φορές οι γυναίκες – θύματα ενδο-οικογενειακής βίας δεν καταγγέλλουν το γεγονός, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να “προστατέψουν” την οικογένεια από τη δημοσιοποίηση του προβλήματος, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που αυτοενοχοποιούνται ή αγνοούν ότι η ψυχολογική και οικονομική βία που τους ασκείται αποτελεί καταχρηστική συμπεριφορά και καταπάτηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους.
Σε ότι αφορά τον συζυγικό βιασμό, στην Ελλάδα δεν αποτελεί ιδιαίτερο αδίκημα και ούτε υπάρχει σχετική νομολογία των Δικαστηρίων. Το ίδιο συμβαίνει και για την περίπτωση άσκησης ψυχολογικής βίας μέσα στην οικογένεια.
Η βία εναντίον των γυναικών απασχολεί σημαντικά και τον τομέα της υγείας. Η κακοποίηση και η σωματική βλάβη, οδηγεί σε χρόνιες παθήσεις, σε κινητικά προβλήματα και αυξάνει τον αριθμό των αναπήρων. Πολλές γυναίκες ψάχνουν να βρουν διέξοδο από τα προβλήματα τους μέσα από τα ναρκωτικά ή την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Ο βιασμός αυξάνει σημαντικά τις πιθανότητες για ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, έκτρωση και για σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.
Το θέμα της βίας κατά των γυναικών μέσα στην οικογένεια, τέθηκε από το Γυναικείο Κίνημα στις αρχές της δεκαετίας του ’70 στην Ευρώπη και Αμερική και μετά την μεταπολίτευση στην Ελλάδα, όταν οργανώθηκαν αυτόνομες γυναικείες ομάδες με φεμινιστικά αιτήματα. Το 1986 η Γενική Γραμματέα Ισότητας έθιξε για πρώτη φορά σε κυβερνητικό επίπεδο το θέμα αυτό και ζήτησε από ομάδα γυναικών επιστημόνων, μια μελέτη προσέγγισης του προβλήματος από γυναικεία σκοπιά και προτάσεις για κρατική παρέμβαση. Το 1988 η Γενική Γραμματέα Ισότητας δημιούργησε το Κέντρο Υποδοχής Κακοποιημένων Γυναικών στην Αθήνα και το 1993 σε συνεργασία με το Δήμο Αθηναίων, δημιουργήθηκε Ξενώνας για τις κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά τους.
Από τότε μέχρι σήμερα αρκετά από τα αιτήματα του γυναικείου κινήματος έχουν κατακτηθεί και σε άλλα έχει αλλάξει ο τρόπος διεκδίκησης τους. Όμως η «αθέατη βία» όπως ονομάζεται η βία μέσα στο σπίτι εξακολουθεί να αποτελεί μια σιωπηλή πτυχή της καθημερινής ζωής πολλών γυναικών.
Οι γυναίκες είναι ακόμη τα κύρια θύματα της δημόσιας και ιδιωτικής βίας σε παγκόσμια κλίμακα. Το ζήτημα της κακοποίησης των γυναικών από τους συζύγους, εραστές, αδελφούς ή πατέρες δεν είναι μόνον ένα «γυναικείο θέμα» αλλά έχει ευρύτερες προεκτάσεις ψυχολογικές, ιατρικές, νομικές και κοινωνιολογικές.
Απαιτεί τη συνεργασία των γυναικείων οργανώσεων και όλων των κοινωνικών και επαγγελματικών φορέων που έρχονται σε επαφή με τους δράστες και τα θύματα κακοποίησης, αλλά και την ευαισθητοποίηση του κοινού πάνω στα θέματα ενδοοικογενειακής βίας γενικότερα.
«Σπάστε τη σιωπή!»
Όσο και να ακούγεται παράδοξο, ο μεγαλύτερος εχθρός μια γυναίκας που κακοποιείται με οποιονδήποτε τρόπο δεν είναι ο σύντροφός της, ούτε καν ο ξυλοδαρμός,, τα εργαλεία και τα άλλα αντικείμενα που πολλοί μεταχειρίζονται για να την «υποτάξουν». Αδίσταχτοι εχθροί της είναι η ντροπή και ο φόβος για τις αντιδράσεις του κοινωνικού περίγυρου.
Τα στερεότυπα προκύπτουν πολύ εύκολα και ανατρέπονται πολύ δύσκολα. Οι γυναίκες δυσκολεύονται να καταγγείλουν την κακοποίηση τους, γιατί υπάρχει ακόμα και στις μέρες μας η προκατάληψη της γυναίκας που συνειδητά υφίσταται την κακοποίηση (συχνά ακούγεται η φράση»τα θέλει και τα παθαίνει!»), σαν η βία να αποτελεί είδος απόλαυσης.
Είναι καιρός να πάψουμε όλοι να ανεχόμαστε την άσκηση βίας σε βάρος των γυναικών. «Η ΑΝΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ».
Η κακοποίηση και η καταπίεση των γυναικών είναι γέννημα της ίδιας της κοινωνίας. Είναι επιτακτική η ανάγκη να ληφθούν άμεσα μέτρα για την ευαισθητοποίηση και συνειδητοποίηση του προβλήματος από τους πολίτες και για την καταπολέμηση του ίδιου του φαινόμενου.
Η ΕΝΩΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ αντιδρά και έχει καταθέσει στην Κυβέρνηση γραπτώς προτάσεις για την επίλυση αυτού του εξαιρετικά σοβαρού προβλήματος:
Από την πρόεδρο του Παραρτήματος στην Κέρκυρα της Ένωσης Γυναικών Ελλάδας
Τζούμα Αλεξάνδρα
http://mykerkyra.eu/gr/2009-11-12-10-19-41/-1/101-2009-11-26-09-42-10.html
Η κακοποίηση των γυναικών δεν έχει σύνορα. Είναι διαδεδομένη και εντοπίζεται σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, ανεξάρτητα από την κουλτούρα, τον πολιτισμό, το επίπεδο ανάπτυξης, την πολιτική σταθερότητα και τη θρησκεία.
Σε δυτικού τύπου κοινωνίες, η ισότητα των δύο φύλων θεωρείται αυτονόητη και κατοχυρωμένη. Στην πράξη όμως, κατάλοιπα της ιστορικής ανισότητας που υπήρχε στις σχέσεις ισχύος μεταξύ των δυο φύλων και των διακρίσεων κατά των γυναικών, ενδυναμώνουν τη θέληση της κυριαρχίας των ανδρών επί των γυναικών. Ένας τρόπος άσκησης της κυριαρχίας αυτής είναι η βία.
Η βία που ασκείται στις γυναίκες σήμερα δεν είναι μόνο “ορατή”, όπως η σωματική κακοποίηση, η έκτρωση χωρίς τη θέληση της γυναίκας, ο ξυλοδαρμός και ο βιασμός, αλλά υπάρχουν και οι “μη ορατές” μορφές βίας, η ψυχολογική και οικονομική κακοποίηση, όπως η έλλειψη πρόσβασης σε ιατρική περίθαλψη, ο εξαναγκαστικός υποσιτισμός, η στέρηση της εκπαίδευσης, η καταναγκαστική εργασία, ο εξαναγκασμός σε πορνεία κ.α.
Το φαινόμενο έχει διεθνή διάσταση. Είναι μια παγκόσμια επιδημία. Τουλάχιστον μία στις τρεις γυναίκες έχει υπάρξει θύμα σεξουαλικής βίας, σωματικής κακοποίησης ή βιασμού. Τις περισσότερες φορές, η κακοποίηση γίνεται εντός του οικογενειακού περιβάλλοντος. Η ενδο-οικογενειακή βία είναι από τις πιο σκληρές μορφές βίας γιατί διαπράττεται από οικείο πρόσωπο, από μέλος της ίδιας της οικογένειας. Ο βιασμός από τον σύζυγο και η σεξουαλική κακοποίηση σε αρκετές χώρες δεν λογίζεται ως αδίκημα.
Στην Ελλάδα, έρευνες απέδειξαν ότι η βία εναντίον των γυναικών έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις και το πρόβλημα είναι πιο σοβαρό από ποτέ. Τις περισσότερες φορές οι γυναίκες – θύματα ενδο-οικογενειακής βίας δεν καταγγέλλουν το γεγονός, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να “προστατέψουν” την οικογένεια από τη δημοσιοποίηση του προβλήματος, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που αυτοενοχοποιούνται ή αγνοούν ότι η ψυχολογική και οικονομική βία που τους ασκείται αποτελεί καταχρηστική συμπεριφορά και καταπάτηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους.
Σε ότι αφορά τον συζυγικό βιασμό, στην Ελλάδα δεν αποτελεί ιδιαίτερο αδίκημα και ούτε υπάρχει σχετική νομολογία των Δικαστηρίων. Το ίδιο συμβαίνει και για την περίπτωση άσκησης ψυχολογικής βίας μέσα στην οικογένεια.
Η βία εναντίον των γυναικών απασχολεί σημαντικά και τον τομέα της υγείας. Η κακοποίηση και η σωματική βλάβη, οδηγεί σε χρόνιες παθήσεις, σε κινητικά προβλήματα και αυξάνει τον αριθμό των αναπήρων. Πολλές γυναίκες ψάχνουν να βρουν διέξοδο από τα προβλήματα τους μέσα από τα ναρκωτικά ή την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Ο βιασμός αυξάνει σημαντικά τις πιθανότητες για ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, έκτρωση και για σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.
Το θέμα της βίας κατά των γυναικών μέσα στην οικογένεια, τέθηκε από το Γυναικείο Κίνημα στις αρχές της δεκαετίας του ’70 στην Ευρώπη και Αμερική και μετά την μεταπολίτευση στην Ελλάδα, όταν οργανώθηκαν αυτόνομες γυναικείες ομάδες με φεμινιστικά αιτήματα. Το 1986 η Γενική Γραμματέα Ισότητας έθιξε για πρώτη φορά σε κυβερνητικό επίπεδο το θέμα αυτό και ζήτησε από ομάδα γυναικών επιστημόνων, μια μελέτη προσέγγισης του προβλήματος από γυναικεία σκοπιά και προτάσεις για κρατική παρέμβαση. Το 1988 η Γενική Γραμματέα Ισότητας δημιούργησε το Κέντρο Υποδοχής Κακοποιημένων Γυναικών στην Αθήνα και το 1993 σε συνεργασία με το Δήμο Αθηναίων, δημιουργήθηκε Ξενώνας για τις κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά τους.
Από τότε μέχρι σήμερα αρκετά από τα αιτήματα του γυναικείου κινήματος έχουν κατακτηθεί και σε άλλα έχει αλλάξει ο τρόπος διεκδίκησης τους. Όμως η «αθέατη βία» όπως ονομάζεται η βία μέσα στο σπίτι εξακολουθεί να αποτελεί μια σιωπηλή πτυχή της καθημερινής ζωής πολλών γυναικών.
Οι γυναίκες είναι ακόμη τα κύρια θύματα της δημόσιας και ιδιωτικής βίας σε παγκόσμια κλίμακα. Το ζήτημα της κακοποίησης των γυναικών από τους συζύγους, εραστές, αδελφούς ή πατέρες δεν είναι μόνον ένα «γυναικείο θέμα» αλλά έχει ευρύτερες προεκτάσεις ψυχολογικές, ιατρικές, νομικές και κοινωνιολογικές.
Απαιτεί τη συνεργασία των γυναικείων οργανώσεων και όλων των κοινωνικών και επαγγελματικών φορέων που έρχονται σε επαφή με τους δράστες και τα θύματα κακοποίησης, αλλά και την ευαισθητοποίηση του κοινού πάνω στα θέματα ενδοοικογενειακής βίας γενικότερα.
«Σπάστε τη σιωπή!»
Όσο και να ακούγεται παράδοξο, ο μεγαλύτερος εχθρός μια γυναίκας που κακοποιείται με οποιονδήποτε τρόπο δεν είναι ο σύντροφός της, ούτε καν ο ξυλοδαρμός,, τα εργαλεία και τα άλλα αντικείμενα που πολλοί μεταχειρίζονται για να την «υποτάξουν». Αδίσταχτοι εχθροί της είναι η ντροπή και ο φόβος για τις αντιδράσεις του κοινωνικού περίγυρου.
Τα στερεότυπα προκύπτουν πολύ εύκολα και ανατρέπονται πολύ δύσκολα. Οι γυναίκες δυσκολεύονται να καταγγείλουν την κακοποίηση τους, γιατί υπάρχει ακόμα και στις μέρες μας η προκατάληψη της γυναίκας που συνειδητά υφίσταται την κακοποίηση (συχνά ακούγεται η φράση»τα θέλει και τα παθαίνει!»), σαν η βία να αποτελεί είδος απόλαυσης.
Είναι καιρός να πάψουμε όλοι να ανεχόμαστε την άσκηση βίας σε βάρος των γυναικών. «Η ΑΝΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ».
Η κακοποίηση και η καταπίεση των γυναικών είναι γέννημα της ίδιας της κοινωνίας. Είναι επιτακτική η ανάγκη να ληφθούν άμεσα μέτρα για την ευαισθητοποίηση και συνειδητοποίηση του προβλήματος από τους πολίτες και για την καταπολέμηση του ίδιου του φαινόμενου.
Η ΕΝΩΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ αντιδρά και έχει καταθέσει στην Κυβέρνηση γραπτώς προτάσεις για την επίλυση αυτού του εξαιρετικά σοβαρού προβλήματος:
- Να κατατεθεί άμεσα νομοσχέδιο προς ψήφιση στη Βουλή που να ποινικοποιεί την ενδο- οικογενειακή βία.
- Δημιουργία νέων προγραμμάτων και ρυθμίσεων για την επανένταξη και την προστασία των θυμάτων της παράνομης διακίνησης και εμπορίας (trafficking).
- Ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των πολιτών μέσα από φορείς όπως τα σχολεία, τα ΜΜΕ κ.α.
- Στήριξη και ενίσχυση των ειδικών υπηρεσιών που απευθύνονται σε γυναίκες – θύματα βίας. Επέκταση των κοινωνικών υποδομών με τη λειτουργία Κέντρων Κακοποιημένων Γυναικών και ξενώνων για γυναίκες θύματα κακοποίησης και βίας σε όλες τις πρωτεύουσες των νομών της χώρας μας καθώς και τη λειτουργία Κέντρων για θύματα βιασμών. Σχετική οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης προβλέπει τη λειτουργία Κέντρων Κακοποιημένων Γυναικών ανά 10000 κατοίκους σε κάθε χώρα.
- Στελέχωση και εκπαίδευση των εργαζομένων στα κρατικά νοσοκομεία, κέντρα υγείας και κέντρα ψυχικής υγείας, ώστε να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά τέτοιου είδους περιστατικά.
Από την πρόεδρο του Παραρτήματος στην Κέρκυρα της Ένωσης Γυναικών Ελλάδας
Τζούμα Αλεξάνδρα
http://mykerkyra.eu/gr/2009-11-12-10-19-41/-1/101-2009-11-26-09-42-10.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου